Γουλφ, Βιρτζίνια

(Virginia Woolf, Λονδίνο 1882 – Άουζ Ρίβερ 1941).Αγγλίδα συγγραφέας. Κόρη του διάσημου κριτικού, βιογράφου και φιλοσόφου Λέσλι Στέφενς, η Γ. μεγάλωσε μέσα σε εκλεκτό κύκλο διανοουμένων του καιρού της και δέχτηκε εκλεπτυσμένη και φιλελεύθερη αγωγή. Στην περίφημη ομάδα του Μπλούμσμπερι που ανέπτυσσε έντονη δραστηριότητα γύρω από τη Γ. ανήκαν ο οικονομολόγος Κέινς, ο δοκιμιογράφος Στράτσεϊ και πολλοί άλλοι, στους οποίους αργότερα προστέθηκαν ο Έλιοτ, ο Φόρστερ, ο Φράι, ο Σπέντερ και οι συγγραφείς της νέας γενιάς. Η Γ. άρχισε τη δράση της γράφοντας κριτική βιβλίου στηνεφημερίδα Times.Ίδρυσε και διηύθυνε μαζί με τον σύζυγό της, τον δοκιμιογράφο Λέοναρντ Γουλφ, τον εκδοτικό οίκο Χόγκαρθ Πρες (Hogarth Press). Είχε την πεποίθηση ότι «ο συγγραφέας πρέπει να εκτίθεται στη ζωή», κήρυξε όμως, πάντοτε αντίθετα με τους κανόνες του βικτοριανού διηγήματος, ότι «τα πάντα είναι ύλη που μπορεί να μετατραπεί σε αφήγηση», ακόμα και τα πιο πολύπλοκα συναισθήματα και οι πιο μύχιες σκέψεις. Εκτίμησε βαθιά τους μεγάλους Ρώσους πεζογράφους, αλλά επηρεάστηκε πολύ από τον Προυστ και τον Τζόις και όλο της το έργο έχει τα ίχνη αυτής της διπλής επίδρασης. Παρουσιάστηκε με το Μακρύ Ταξίδι (1915) και με το Νύχτα και μέρα (1919), που γράφτηκαν σύμφωνα με τη ρεαλιστική παράδοση του 19ου αι. Αλλά με Το δωμάτιο του Γιάκομπ (1922) ο λυρισμός της, ένας λυρισμός που ξέρει να κοιτάζει στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής, προσέλαβε τους ισχυρούς προσωπικούς τόνους που βρίσκουμε στα μετέπειτα γραπτά της. Στα έργα της Κυρία Νταλογουέι (1925) και Περίπατος στον φάρο (1927), η μέθοδός της, που συνίσταται στη λεπτή και προσεκτική ανάλυση των συνειδήσεων, φάνηκε να ολοκληρώνεται χάρη στην αρμονία ανάμεσα στην αφηγηματική δομή και στον ποιητικό συμβολισμό. Στο Orlando (1928), όμως, που θεωρείται το βιβλίο της με τη μεγαλύτερη επιτυχία, η αφήγηση έγινε λιγότερο πυκνή. Ο εσωτερικός μονόλογος αναπτύχθηκε στο έπακρο με Τα κύματα (1931), έργο που κλείνει την ευτυχισμένη περίοδο της πεζογραφίας της για να ανοίξει μία περίοδος κρίσης και αβεβαιότητας που θα την οδηγήσει τελικά στην αυτοκτονία. Δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε το έργο της Γ. χωρίς να λάβουμε υπόψη μας τα πάρα πολλά κριτικά της άρθρα, που δείχνουν πόσο καλά γνώριζε τα προβλήματα του καιρού της και πόσο ώριμες ήταν οι λογοτεχνικές της αναζητήσεις. Από τα κριτικά της δοκίμια ξεχωρίζει Ο κοινός αναγνώστης σε δύο σειρές (1925 και 1932). Αξιόλογο είναι επίσης το ημερολόγιό της που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό της (1953).